radiolucentie

Radiolucentie is een term uit de medische beeldvorming die verwijst naar delen van het lichaam die röntgenstralen weinig tot geen attenuatie geven en daardoor donker op een röntgenfoto verschijnen. Het tegenovergestelde is radiopaciteit, waarbij weefsels veel röntgenstralen absorberen en donker worden.

De mate van radiolucentie hangt af van de dichtheid en samenstelling van de weefsels, de dikte van de structuren, en de energie van het röntgenstralingsapparaat. Lucht en sommige vloeistoffen hebben een lage attenuatie en zien er donker uit; compact bot, kalk en metalen zijn vaak radiopaak en verschijnen lichter. Radiolucente patronen kunnen normaal zijn (bijvoorbeeld lucht in longen of sinussen) of wijzen op pathologie of afwijkingen (zoals caviteiten of lytische gebieden in botten).

In klinische context wordt radiolucentie veel gebruikt in diverse velden. In de tandheelkunde duidt radiolucentie op cariës of perdaaltructuren waar mineralisatie is verminderd. In thorax- en buikbeeldvorming kan radiolucente ruimte duiden op lucht in de longen, pneumothorax, gas in de darm, of op holten zoals de zenuw- en kaakholten. Lytische laesies in botten vertonen vaak radiolucente gebieden.

Interpretatie van radiolucentie vereist aandacht voor projectie, overlappende structuren en technische factoren. Door aanvullende beelden zoals aanvullende röntgenopnames, CT of MRI kan de aard en de omvang van een radiolucente afwijking beter worden vastgesteld.