proximiteitsmarkering
Proximiteitsmarkering is een taalkundig fenomeen waarbij talen de afstand van een referent tot de spreker of de gesprekspartner markeren. Het valt onder de ruimere categorie van de deictische of ruimtelijke markeringen en helpt bij het plaatsen van referenten in de fysieke of discoursentrein.
De markering gebeurt meestal via demonstratieven, zoals woorden die nabijheid aangeven (bijvoorbeeld dit, deze) versus afstand
Typologisch gezien vertonen talen verschillende systemen van proximiteitsmarkering. Veel talen hanteren een drieledige scheiding: nabij (proximaal),
Proximiteitsmarkering dient meerdere functies: het faciliteren van referentie en begrip, het sturen van de oriëntatie in