polysiloxaanpolymeren

Polysiloxaanpolymeren zijn een klasse organosiloxaanpolymeren met een terugkerende -Si-O-Si- binding in de keten. Ze kunnen lineair of vertakt voorkomen en bevatten aan elk siliciumatoom organische substituenten. De bekendste vertegenwoordiger is poly(dimethylsiloxane) (PDMS). Polysiloxaanpolymeren staan bekend om hun flexibiliteit, chemische inertie en goede warmtebestendigheid.

Structuurkenmerken zijn een flexibele -Si-O-Si- backbone met variabele substituenten op het silicium. Doordat de Si-O-Si‑binding weinig stijf is, zijn de moleculen zeer flexibel en vertonen ze een lage glasovergangstemperatuur. De eindkwaliteiten worden bepaald door substituenten (bijv. methyl, fenyl) en door crosslinking, wat leidt tot vloeibare elastomeren of harsvormige materialen.

Productie gebeurt meestal via ringopening polymerisatie of condensatie van cyclosiloxanen zoals D4 en D5, of via polymerisatie van silanol- of chlorosilaanmonomeren. De uiteindelijke eigenschappen worden beïnvloed door de aard en rangschikking van de substituenten en door crosslinkingmethoden (bijv. hydrosilylation of condensatie). Copolymeren met andere siloxaanunits of met fluorosiloxanen kunnen chemische weerstand en operationele prestaties verder verbeteren.

Belangrijke eigenschappen zijn chemische inertie, thermische stabiliteit, lage oppervlakte-energie en optische doorzichtigheid (voor PDMS). Ze hebben goede elektrische isolatie en een zekere gasdoorlaatbaarheid. Het materiaal is over het algemeen hydrofobisch en flexibel, wat het geschikt maakt voor elastomeren, coatings en diverse toepassingen in de medische, elektronische en optische industrie.

Toepassingen omvatten afdichtingsmiddelen en lijmen, smeermiddelen, medische implanteerbare materialen, contactlenzen en silicone hydrogel, coatings voor elektronica en microfluidische systemen. Over het algemeen worden polysiloxaanpolymeren als veilig en inert beschouwd, hoewel sommige lage-moleculaire siloxanen milieukwesties kunnen oproepen en zorgvuldige hantering vereist is.