polymeerbindmiddel

Een polymeerbindmiddel is een bindmiddel dat bestaat uit polymeren of polymeeremulsies en wordt gebruikt om dragers, pigmenten en vulstoffen in een materiaal bij elkaar te houden. Na verdamping van water of oplosmiddel of na chemische uitharding vormt het een continu film die de uiteindelijke hechting, cohesie en mechanische eigenschappen bepaalt. Polymeerbindmiddelen komen veel voor in verf en coatings, lijmen, sealants en in polymeergebonden bouwmaterialen zoals gemodificeerde mortels.

Vormen van polymeerbindmiddelen variëren van watergedragen emulsies (zoals polyvinylacetaat, acrylaten en styrene-acrylaatcopolymeren) tot solventgebaseerde bindmiddelen en reactieve systemen (epoxies en polyurethanen). Een veel voorkomend type in coatings is een polymeeremulsie of latex. Bij filmvorming coalesceren de gedispergeerde polymeren terwijl water of oplosmiddel verdampt, en kan optioneel chemische crosslinking plaatsvinden om de film te versterken.

Belangrijke eigenschappen zijn hechting aan verschillende ondergronden, filmvorming, flexibiliteit of stijfheid, water- en chemische bestendigheid, UV-stabiliteit en temperatuurgevoeligheid. De keuze van een bindmiddel wordt bepaald door het gewenste eindproduct, de ondergrond, de belasting en milieuvoorschriften (bijvoorbeeld VOC-beperkingen).

Toepassingen omvatten architectonische en industriële coatings, lijmen voor hout, metaal en keramiek, en polymeergebonden mortels die de hechting aan steen en beton verbeteren. Veel voorkomende voorbeelden zijn PVA (polyvinylacetaat) emulsies, acrylaten, styrene-butadiene latex, polyurethaaanemulsies en epoxy- of polyurethaanharsen. Regelgeving en innovatie richten zich op lagere VOC-emissies, betere duurzaamheid en betere compatibiliteit met duurzame pigmenten en materialen.