parowaniem

Parowaniem, procesowi przejścia cieczy w fazę gazową pod wpływem energii cieplnej, zajmuje się termodynamika i chemia fizyczna. W odróżnieniu od wrzenia, parowanie zachodzi na powierzchni cieczy i może występować przy każdej temperaturze.

Wrzenie to proces szybkiego tworzenia pęcherzyków w całej objętości cieczy, gdy ciśnienie pary cieczy osiąga ciśnienie otoczenia. Parowanie natomiast to stopniowy proces, w którym cząsteczki z powierzchni odchodzą do fazy gazowej bez tworzenia bąbelków.

Molekuły na powierzchni zyskują energię i mogą pokonać siły trzymające cząsteczki w cieczy, uwalniając parę do powietrza. Szybkość parowania zależy od temperatury cieczy, wielkości powierzchni parowania, przepływu powietrza, wilgotności otoczenia oraz właściwości chemicznych cieczy, w tym obecności rozpuszczonych substancji, które mogą hamować ten proces.

Zastosowania obejmują destylację i odparowywanie roztworów w przemysłu chemicznym, suszenie materiałów, systemy chłodnicze i energetykę. W kuchni parowanie stosuje się w gotowaniu na parze. Parowanie jest także kluczowym elementem procesów odsalania oraz odzysku wody w różnych gałęziach przemysłu.

W środowisku naturalnym parowanie z jezior, rzek i mórz wpływa na bilans wody i wilgotność powietrza. Czynniki klimatyczne, takie jak nasłonecznienie, temperatura, wiatr i dostępność wody, determinują tempo parowania. W inżynierii wodnej wykorzystuje się je m.in. w wieżach chłodniczych i procesach odparowywania.