luchtvaartsignalen

Luchtvaartsignalen zijn communicatiemiddelen die in de luchtvaart worden gebruikt om instructies en informatie over te dragen tussen piloten, luchtverkeersleiding en grondpersoneel. Ze bestaan uit visuele signalen, geluidssignalen en radio-communicatie en dienen als back-up wanneer radiocommunicatie niet mogelijk is en als coördinatiemiddel op luchthavens en in noodgevallen.

Visuele signalen worden gebruikt op de grond en in de lucht. Grondsignalen worden doorgaans gegeven door verkeersleiding of marshalingspersoneel met wandsignalen of vlaggen en door lichtsignalen bij controlepunten. Ze geven piloten aanwijzingen over taxiën, positie op de startbaan of oproepen tot stoppen. Signaleren op grote luchthavens gebeurt volgens vastgestelde normen zodat ze ook bij weinig licht of ruw weer duidelijk zijn. De betekenissen zijn vastgelegd door ICAO en nationale autoriteiten.

Signalen in de lucht worden ingezet wanneer radiocommunicatie ontbreekt of als aanvullende aanwijzing voor vliegtuigen in de lucht. Een bekend systeem gebruikt patronen van groene, rode en witte lichten, die door een signaalgever op de grond aan het vliegtuig kunnen worden doorgegeven. De exacte betekenissen van deze lichtsignalen zijn vastgelegd in ICAO Annex 11 en de nationale regelgeving en kunnen per situatie licht variëren.

Radio- en vocale communicatie blijft doorgaans de belangrijkste methode van communicatie in de luchtvaart, maar zichtbare signalen blijven essentieel als redundante en noodelement. Luchtvaartsignalen hebben zich ontwikkeld sinds de vroege dagen van de luchtvaart en blijven nog steeds in gebruik als veiligheids- en communicatiekader op luchthavens en bij noodgevallen.