lichtstrooiing

Lichtstrooiing is het proces waarbij elektromagnetische straling door deeltjes of moleculen in een medium van richting verandert doordat het licht wordt verstrooid. Het kan elastisch zijn, waarbij de golflengte behouden blijft, of inelastisch, waarbij energie wordt omgezet in andere vormen (bijvoorbeeld Ramanverstrooiing). De belangrijkste vormen in de natuur zijn Rayleighverstrooiing (kleine deeltjes, λ^-4 afhankelijkheid), Mieverstrooiing (grotere deeltjes) en het Tyndalleffect (verstrooiing in colloïden).

In de atmosfeer spelen Rayleigh- en Mieverstrooiing een cruciale rol. Rayleighverstrooiing veroorzaakt de blauwe lucht en draagt bij aan de rode tinten van zonsondergangen; Mieverstrooiing door stof- en aerosoldeeltjes zorgt voor diffuus wit zonlicht en bepaalt mede de helderheid van wolken en aerosolen. Het Tyndalleffect is onder meer zichtbaar in rook en stofdeeltjes die colloïden vormen.

Toepassingen en meten: Verstrooiing wordt veelvuldig bestudeerd en gemeten in klimaatkunde en oceaankunde om deeltjesgrootte, concentratie en samenstelling af te leiden (bijv. backscattercoëfficiënten). In biomedische beeldvorming wordt verstrooiing benut in technieken zoals diffuse optical tomography en dynamic light scattering, die de grootte vaneltjes in suspensies kunnen meten.

Samenvatting: Lichtstrooiing is een fundamenteel verschijnsel dat de optische eigenschappen van media bepaalt en breed wordt toegepast in wetenschap en technologie.

---