klankkwaliteit

Klankkwaliteit is de perceptuele eigenschap van geluid die niet door toonhoogte of luidheid wordt bepaald. In de muziek wordt vaak gesproken van timbre of klankkleur: dezelfde noot kan door verschillende instrumenten heel anders klinken. De klankkwaliteit ontstaat uit de verhouding en ontwikkeling van boventonen, de algehele spectrale vorm en de manier waarop een geluid in de tijd aan- en uitdoet (transiënten).

Factoren die de klankkwaliteit beïnvloeden zijn onder meer instrumentconstructie en afstelling, speeltechniek, opname- en productieketen, en de ruimte waarin het geluid wordt waargenomen. Daarnaast dragen microfoonkeuze en -positie en effecten zoals equalizing en reverb bij aan de uiteindelijke klankkwaliteit.

Metingen bepalen objectieve aspecten van klankkwaliteit, zoals het spectrum, de helderheid (spectrale centroid), de spectrale slope en inharmonicity, en de aanval- en vervaldynamiek. Subjectieve evaluatie gebeurt via luistertests en referenties. Klankkwaliteit is relevant bij instrumentontwerp en muziekproductie, maar ook bij spraak- en stemkwaliteit, waar men rekening houdt met klankrijkdom en helderheid.

Samenvattend verwijst klankkwaliteit naar de combinatie van harmonische structuur, transiënten en omgevings- en registratie-effecten die bepalen hoe een geluid klinkt, los van hoogte en luidheid.