inharmonicitet
Inharmoniciteit is de afwijking van de boventonen van een toon ten opzichte van exacte gehele veelvouden van de grondtoon. In een ideaal geluid zouden de boventonen f_n gelijk zijn aan n × f_1, maar in werkelijke instrumenten wijken ze af. Deze afwijking komt vooral voor bij string- en membraaninstrumenten en wordt beïnvloed door stijfheid, spanning en constructie. Daardoor liggen de boventonen hoger dan het n-voud van de grondtoon, en neemt de afwijking toe bij hogere boventonen, wat een kenmerkende verandering in timbre oplevert.
De oorzaken zijn onder meer de buig- en stijfheid van snaren en klankkasten, de geometrie van het
De mate van inharmoniciteit wordt vaak uitgedrukt met een inharmoniciteitscoëfficiënt, doorgaans aangeduid als B. Voor een
Toepassingen en mitigatie: in instrumentontwerp en afstelling spelen inharmoniciteit en de bijbehorende stijfheidswerking een belangrijke rol.