infrageluidgolven

Infrageluidgolven (infrasonische golven) zijn geluidsgolven met frequenties lager dan het gehoorbereik van mensen, meestal minder dan ongeveer 20 Hz. Door hun lage frequentie hebben ze lange golflengten en kunnen ze, onder bepaalde omstandigheden, over lange afstanden worden waargenomen.

Bronnen van infrasonischeGolven komen zowel uit de natuur als uit menselijke activiteiten. Natuurlijke bronnen zijn onder meer aardbevingen, vulkanische uitbarstingen, grote meteorologische fenomenen zoals orkanen en stormen, oceaangolven en meteorinslagen. Mensen veroorzaken infrasonische trillingen door explosies, zware industriële processen, langeafstandstransport zoals vliegtuigen en bepaalde windturbines; dergelijke bronnen kunnen infrasonische componenten produceren.

Voortplanting en detectie: Infrasone kunnen door lucht, water of vaste stoffen reizen. Lage frequenties ondervinden doorgaans minder demping, maar worden sterk beïnvloed door atmosferische omstandigheden, waardoor ducting en reflectie kunnen optreden. Infrasone worden gemeten met infrasonische sensoren, zoals microfoons die drukvariaties in het infrasonische bereik omzetten; sensorarrays helpen bij richtingbepaling en bronlokalisatie. Internationaal wordt infrasonische informatie verzameld via netwerken zoals die van het Comprehensive Nuclear-Test-Ban Treaty Organization (CTBTO).

Toepassingen: Infrasonische signalen worden gebruikt in geofysisch en vulkanologisch onderzoek, meteorologie en milieumonitoring. Ze dragen bij aan het begrijpen van vulkanische activiteit, aardbevingen en meteorietinslagen en worden ingezet bij monitoring en vroege waarschuwing.

Veiligheid en gezondheid: Over het algemeen zijn infrasonische golven in het dagelijkse leven niet schadelijk. Bij extreem hoge geluidsdrukniveaus kunnen ze wel ongemak, hoofdpijn of duizeligheid veroorzaken, afhankelijk van amplitude en blootstellingsduur.