impedantiewaarden

Impedantiewaarden verwijzen naar de impedantie van een elektrische component, schakeling of materiaal, uitgedrukt als een complex getal Z = R + jX in ohm. In wisselstroomcircuits heeft impedantie zowel een weerstandsgedeelte (R) als een reactantiegedeelte (X), waarbij X positief is bij inductieve reacties en negatief bij capaciteit. De magnitude |Z| en de fasehoek φ = arctan(X/R) geven de grootte en de verhoudingsfase aan tussen spanning en stroom. Z is frequentie-afhankelijk; verschillende materialen en constructies vertonen karakteristieke impedanties die veranderen met de meetfrequentie.

Impedantiewaarden worden gemeten met impedantiemetingsapparatuur zoals LCR-meters of impedantiemeters, vaak over een reeks frequenties voor impedantiemetingen. Vier-draadmetingen worden toegepast om contact- en kabelweerstand te minimaliseren. Data worden vaak gepresenteerd in Nyquist-plots (imaginaire versus reële component) en Bode-plots (|Z| en φ versus frequentie). Het afleiden van impedantiewaarden gebeurt vaak met behulp van equivalente-circuitmodellen bestaande uit R, C, L en combinaties daarvan.

Factoren die impedantiewaarden beïnvloeden zijn onder meer meetfrequentie, temperatuur, materiaaleigenschappen, geometrie en elektrode-/contactweerstand en parasitaire elementen. In biomedische en chemische toepassingen worden biologische weefsels, elektroden en elektrolyten vaak gekarakteriseerd met impedantiespectroscopie, waarbij waarden belangrijk zijn voor diagnose, materiaalonderzoek of sensorprestaties. Calibratie met referentie-impedanties en temperatuurcorrecties zijn cruciaal voor nauwkeurigheid.