herstelconcept

Het herstelconcept is een benadering in de geestelijke gezondheidszorg en sociale ondersteuning die herstel ziet als een persoonlijk proces van betekenisvol leven, ondanks psychische klachten. Het legt minder nadruk op genezing van symptomen en meer op lovende mogelijkheden, empowerment en zelfbeschikking voor de betrokkene.

Het begrip is voortgekomen uit de wereldwijde recovery movement die in de jaren negentig aan populariteit won. In Nederland heeft het herstelconcept een sterke plaats gekregen in beleid en praktijk van GGZ-instellingen, maatschappelijke ondersteuning en jeugd- en zorgdiensten. Het wordt vaak ingezet naast traditionele behandeling en reikt handvatten aan professionals om samen met cliënten te werken aan doelen die voor hen zelf waardevol zijn.

Kernprincipes van het herstelconcept zijn onder meer hoop en autonomie, een waardengedreven en persoongerichte aanpak, empowerment en zelfbeschikking, en het inzetten van ervaringsdeskundigheid en peer support. Daarnaast ligt de nadruk op het benutten van sterke punten, maatschappelijke participatie, het bestrijden van stigma en het sluiten van de kloof tussen zorg en dagelijks leven. Een herstelgerichte aanpak streeft naar samenwerking en gezamenlijke planvorming, met aandacht voor kwaliteit van leven, functioneren en persoonlijke doelen.

In de praktijk vertaalt het herstelconcept zich in herstelondersteunende zorg, waarin professionals en ervaringsdeskundigen samen werken aan individueel afgestemde plannen, met aandacht voor wonen, arbeid, relaties en sociale netwerken. Uitdagingen omvatten verschuivingen in organisatiecultuur, meetbaarheid van herstelresultaten en de behoefte aan voldoende training en middelen.

Zie ook: recovery model, geestelijke gezondheidszorg, empowerment, peer support.