glasinstrumenten

Glasinstrumenten zijn muziekinstrumenten waarbij glas de hoofdklankbron of resonator is. Het geluid ontstaat op verschillende manieren: door wrijving langs de randen van natte vingers op glazen schalen of kommen, door een luchtkolom in glazen buizen, of door het slaan op glazen klankstukken. De toonhoogte en klankkleur hangen af van de grootte, vorm en waterniveau van de glazen resonatoren.

Een bekend voorbeeld is de glasharmonika, uitgevonden door Benjamin Franklin in 1761. Hierbij draaien glazen schalen op een as en worden de randen met natte vingers aangeraakt om geluid te produceren. Een verwante verschijningsvorm is de glazen harp, waarbij glazen kommen met water worden gebruikt en de rand met de vinger wordt aangeraakt. Ook slagwerk met glazen klankborden of chimes komt voor, hoewel dit zeldzamer is.

Historisch gezien werd glas gewaardeerd om zijn heldere, etherische klank; het instrument werd echter fragiel en moeilijk te stemmen, waardoor het uit het traditionele orkestrepertoire verdween in de 19e eeuw. In de loop van de 20e en 21e eeuw dook het opnieuw op in enkele moderne composities en installaties, vaak in aangepaste vorm of met elektronische begeleiding. Conservatoriums en ensembles bestuderen glas als klankkleur en akoestisch medium, en er bestaan hedendaagse reconstructies en experimentele uitvoeringen.

Samengevat bieden glasinstrumenten een onderscheidende, translucente klank en illustreren ze de mogelijkheden van geluid uit glas.