gespreksbevoegdheid

Gespreksbevoegdheid is de bevoegdheid om een gesprek te voeren in een professionele context. Het verwijst naar de wettelijke of organisatorische goedkeuring die iemand heeft gekregen om een formeel gesprek te initiëren, te voeren en de uitkomsten te documenteren. De bevoegdheid kan expliciet vastliggen in functieprofielen, protocollen of wet- en regelgeving, maar kan ook voortvloeien uit de taken en verantwoordelijkheden van een beroep. Doel is het verzamelen van informatie, het geven van advies, het bieden van begeleiding of het onderbouwen van een besluit, met aandacht voor privacy en vertrouwelijkheid.

In verschillende vakgebieden komt gespreksbevoegdheid voor, zoals in de jeugdzorg, de gezondheidszorg, het onderwijs en bij toezicht- of handhavingsorganen. Voorbeelden zijn een jeugdhulpverlener die intakegesprekken en vervolgafspraken voert met een gezin, een schoolmaatschappelijk werker die met leerlingen en ouders in gesprek gaat, of een zorgprofessional die in het kader van een behandeling gesprekken voert met een cliënt. In organisaties kan gespreksbevoegdheid ook voortkomen uit interne procedures en afspraken.

Een gesprek voeren onder gespreksbevoegdheid brengt verplichtingen met zich mee, zoals respect voor privacy en vertrouwelijkheid, toestemming waar nodig, en professioneel handelen. Ook dient men grenzen te kennen, mogelijk noodzakelijke melding of doorverwijzing te doen bij signalering van risico’s, en verslaglegging te treffen volgens geldende regels en procedures. Gespreksbevoegdheid is daarmee een belangrijk instrument voor integrale zorg, ondersteuning en besluitvorming.