frequentiebereiken

Frequentiebereiken is een term die verwijst naar specifieke intervallen van frequenties die veelvuldig voorkomen in technische contexten zoals akoestiek en telecommunicatie. Ze worden gebruikt om frequentie-inhoud te classificeren, filterontwerp mogelijk te maken en spectrumbeheer te ondersteunen.

In de akoestiek en audioengineering worden vaak sub-bassen (ongeveer 20–60 Hz), bassen (60–250 Hz), lage middenfrequenties (250–500 Hz), middenlaag (500 Hz–2 kHz), hoge middenfrequenties (2–4 kHz), aanwezigheid (4–6 kHz) en schittering (6–20 kHz) onderscheiden. Deze indelingen helpen bij equalizing en monitoring, maar de grenzen variëren afhankelijk van bron en toepassing.

In telecommunicatie en radio worden frequentiebanden gedefinieerd door regelgevende instanties zoals de ITU. Voorbeelden zijn LF 30–300 kHz, MF 300 kHz–3 MHz, HF 3–30 MHz, VHF 30–300 MHz, UHF 300 MHz–3 GHz, SHF 3–30 GHz en EHF 30–300 GHz. Deze banden worden toegewezen aan verschillende diensten (omroep, mobiel, satelliet, bedrijfsnetwerken) en zijn onderworpen aan licenties en regels om storingen te voorkomen.

Frequentiebereiken worden ook in elektronica en signaalverwerking gebruikt bij het ontwerpen en selecteren van filters, meetapparatuur en analyse-instrumenten, waarbij pass- en stopbanden worden gespecificeerd. Veranderingen in normen en regionale praktijk kunnen de exacte grenzen beïnvloeden, waardoor context en documentatie essentieel blijven.