draagkrachtberekening

Draagkrachtberekening is de geotechnische berekening van de draagkracht van een bodem onder een steunvlak, zoals een fundering of een vloer. Het doel is te bepalen of de bodem een voorgenomen belasting kan dragen zonder onaanvaardbare zettingen of bodemfal, en om een veilige en economisch haalbare fundering te ontwerpen. Hierbij worden zowel de onmiddellijke (elastic) zettingen als de langdurige (consolidatie) effecten in overweging genomen.

Belangrijke begrippen zijn onder meer de draagkrachtwaarde qu,ult (ultimate draagkracht) en de ontwerpdraagkracht qu,d (toegestane draagkracht). Draagkracht hangt af van bodemkenmerken zoals cohesie c, verstevigingshoek φ, het gewicht van de onderliggende lagen γ en de eigenschappen van de fundering zoals de breedte B en de verankering diepte. Bij algemene grondslagen kunnen verschillende faalmodi optreden, zoals algemene schuif in de bodem onder het vlak, lokale schuif rondom spanningsranden en punching shear onder kolomvlakken, afhankelijk van het type fundering.

Methoden voor draagkrachtberekeningen omvatten onder meer klassieke benaderingen zoals Terzaghi’s formule qu,ult = c Nc + q Nq + 0,5 γ B Nγ, met overdruk q = γ Df en factoren Nc, Nq en Nγ die afhangen van φ en de randvoorwaarden. Uitgebreidere benaderingen door Meyerhof, Hansen en anderen zijn ook gangbaar. Moderne praktijken gebruiken daarnaast regelgevende normen zoals Eurocode 7, die steun biedt voor veiligheidseisen, partial factors en zettingscriteria, en die vaak worden toegepast via nationale aanvullingen.

Verwerking in de praktijk omvat het verzamelen van bodemgegevens (in-situ testen zoals SPT/CPT en laboratoriumtesten), het bepalen van het funderingstype, het berekenen van qu,ult en qu,d, en het toetsen op zettingen en differentialiteit. De draagkrachtberekening vormt daarmee een kernstap in geotechnisch ontwerp en constructieve veiligheid.