draagdichtheid

Draagdichtheid is een maat voor de belasting die op een constructie of materiaal wordt uitgeoefend per eenheid oppervlakte of per eenheid volume. In de bouw en materiaalkunde geeft het meestal de belasting per vierkante meter weer (per oppervlakte), uitgedrukt in kN/m^2 of kg/m^2. In sommige contexten kan ook een volumetrische draagdichtheid worden gebruikt, die belasting per kubieke meter aangeeft.

Er zijn twee hoofdtypen draagdichtheid: oppervlakte-draagdichtheid, die relevant is voor vloeren, daken en andere vlakke elementen, en volumetrische draagdichtheid, die meer toegepast kan worden bij materialen of ondergronden waar de belasting over een volume verdeeld wordt. De draagdichtheid hangt af van de hoeveelheid belasting (zoals dead loads en live loads) en van de draagcapaciteit van de drager of ondergrond.

In ontwerp- en veiligheidsberekeningen is draagdichtheid een cruciale parameter. De maximale toelaatbare draagdichtheid mag niet de draagkracht van de drager of de ondergrond overschrijden. Ontwerpbepalingen en getoetste waarden zijn meestal vastgelegd in bouwvoorschriften en normen (zoals Eurocode) en zijn afhankelijk van toepassing (woonbouw, utiliteitsbouw, wegen) en van gebruiksintensiteit.

Toepassingen omvatten vloerenontwerp, plafonds, brugdekken en landschaps- of infrastructuurprojecten. Praktische waarden variëren sterk met functie, lokale codes en veiligheidsfactoren; designers kiezen waarden die passen bij het beoogde gebruik en de constructieomstandigheden. See also: belasting, draagkracht, veiligheidsfactoren.