destructietesten

Destructietesten, oftewel destructief testen, is een testmethode waarbij het te onderzoeken object of een deel daarvan zo wordt belast dat het definitief beschadigt of faalt. Het doel is het direct bepalen van eindeigenschappen zoals treksterkte, ductiliteit, slagvastheid en het faalmechanisme, evenals het evalueren van ontwerpkeuzes en veiligheid. Destructietesten worden toegepast wanneer niet-destructieve technieken geen betrouwbare meting opleveren of wanneer een definitieve eigenschap voor certificering vereist is.

Veelvoorkomende typen tests zijn trek- en compressietesten op proefstukken, buig- en torsietesten, en impacttesten zoals Charpy of Izod. Ook faattesten, waarin het materiaal wordt belast tot falen na meerdere cycli, komen voor. In de praktijk worden soms crash- of droptesten uitgevoerd op systemen en onderdelen. Tijdens de test worden belastingen, verplaatsingen en de energia tot falen gemeten en de falenmodus geanalyseerd.

Standards en richtlijnen worden vastgesteld door ISO, ASTM en EN. Voor metalen geldt ISO 6892-1 (trektesten) en aanverwante normen voor andere materialen.

Toepassingen omvatten productontwikkeling, kwaliteitscontrole, materiaalkeuze en veiligheidscertificering.

Beperkingen zijn het vernietigende karakter, de noodzaak van representatieve monsters, kosten en afval, en de afhankelijkheid van testomstandigheden. Destructietesten leveren echter waardevolle inzichten in grenswaarden en faalmechanismen en vormen een belangrijk complement bij niet-destructieve testen.