communicatiebandbreedte

Communicatiebandbreedte is de capaciteit van een communicatiekanaal om data per tijdseenheid te verplaatsen. In de meeste moderne contexten wordt hiermee de maximale overdrachtsnelheid bedoeld die een verbinding kan realiseren, uitgedrukt in bits per seconde. Soms verwijst de term ook naar de breedte van het toegewezen frequentiespectrum aan een kanaal (in Hertz), wat de potentiële snelheid van dataoverdracht bepaalt.

Meeteenheden en interpretatie: bits per seconde (bps) en afgeleiden zoals kbps, Mbps en Gbps. In vaste netwerken zoals glasvezel en koperen verbindingen worden doorgaans hogere snelheidscategorieën gebruikt, terwijl in draadloze netwerken zoals Wi‑Fi en mobiele netwerken snelheden in Mbps gebruikelijk zijn. Belangrijk is onderscheid tussen theoretische bandbreedte (potentiële max) en werkelijk behaalde throughput (effectieve snelheid), die door overhead en netwerkcondities wordt verminderd.

Factoren die bandbreedte bepalen: de bandbreedte van het kanaal (het frequentiebereik), signaal-ruisverhouding, modulatie- en coderingsschema, foutcorrectie en protocoloverhead. In theorie wordt de maximale capaciteit gegeven door de Shannon-Hartley-limiet: C = B log2(1 + S/N). In de praktijk zijn de resultaten lager door overhead, latentie, verlies en congestie.

Toepassingscontext en nuance: bandbreedte is vaak een theoretische maat; in gedeelde media (zoals wifi of bekabelde netwerken) wordt de beschikbare bandbreedte tussen gebruikers verdeeld. Bandbreedte kan statisch zijn (vaste verbinding) of dynamisch (bijvoorbeeld adaptieve modulatie op mobiele netwerken). Het begrip wordt gebruikt bij netwerkplanning, kwaliteitsbeheer en servicelevel agreements.

Zie ook verwante termen zoals throughput, latency en multiplexing.