blaasverzakking

Blaasverzakking, ook wel cystocele genoemd, is een vorm van bekkenbodemprolaps waarbij de blaas door verzwakte steunweefsels naar beneden zakt en tegen of in de wand van de vagina drukt. Het komt vooral voor bij vrouwen en ontstaat meestal na langdurige spanning van de bekkenbodem door zwangerschap en bevalling, veroudering en menopauze. Risicofactoren zijn onder meer meerdere zwangerschappen, obesitas, chronische hoest, constipatie en eerdere bekkenoperaties.

Symptomen variëren. Veel vrouwen hebben weinig klachten, maar anderen ervaren een drukkend of vol gevoel in het bekken, een zichtbare of voelbare uitstulping via de vagina, pijn bij bepaalde activiteiten, of urinair gerelateerde klachten zoals verlies van urine bij inspanning, frequent urineren of het gevoel de blaas niet volledig leeg te kunnen maken. Urinaire infecties kunnen vaker voorkomen.

Diagnose wordt meestal gesteld door een gynaecologisch onderzoek, waarbij de arts de bekkenbodem en de positie van de blaas beoordeelt tijdens houdingsveranderingen. Soms zijn aanvullende onderzoeken zoals urodynamica of beeldvorming aangewezen om de mate van prolaps en de impact op de urinestroom te beoordelen.

Behandeling is afhankelijk van de ernst en de klachten. Conservatieve opties omvatten bekkenbodemtraining (Kegel), leefstijladvisering en het gebruik van een pessarium. Alsof nodig kunnen chirurgische ingrepen volgen, zoals een anterior (voorwand) reparatie van de vagina of andere bekkenbodemversterkende operaties (bijv. sacrocolpopexie). De keuze hangt af van de ernst, de leeftijd, de gewenste toekomst en eventuele andere bekkenbodemproblematiek.

Prognose: met behandeling verloopt herstel doorgaans goed en de kwaliteit van leven kan verbeteren, hoewel recidief mogelijk is.