belichtingsmogelijkheden

Belichtingsmogelijkheden in de fotografie verwijzen naar de manieren om de belichting van een opname te regelen. De kern wordt gevormd door de belichtingsdriehoek: sluitertijd, diafragma en ISO. Een langere sluitertijd laat meer licht binnen maar kan bewegingsonscherpte veroorzaken; een groter diafragma (klein f-getal) laat meer licht door en verkort de scherptediepte; een hogere ISO verhoogt de sensor­gevoeligheid maar vergroot ruis. Door deze drie factoren samen te spelen, bepaalt de fotograaf of een afbeelding juist, onderbelicht of overbelicht is en welk dynamisch bereik wordt vastgelegd.

Modi en meting op moderne camera's bieden automatische en handmatige opties. In semi-automatische modi kun je kiezen tussen Aperture Priority (A/Av), Shutter Priority (S/Tv) en Program (P); handmatig (M) geeft volledige controle. Belichtingsmetingen variëren: evaluatieve (matrix), spotmeting en centraal-gewogen meting. Belichtingscompensatie kan worden gebruikt om de belichting aan te passen bij scènes met contrastrijk licht. Voor creatieve controle zijn RAW-opnamen aanbevolen, omdat ze meer bewerkingsruimte bieden dan JPEG, en histogrammen helpen bij het beoordelen van de belichting.

Praktische richtlijnen: meet de belichting met de juiste meting mode, pas ISO aan indien nodig en wijzig diafragma of sluitertijd afhankelijk van de gewenste scherptediepte en beweging. Let op ruis en dynamisch bereik, en vermijd clipping in hooglichten of schaduwen. Door de juiste combinatie van belichting en creatieve keuzes kun je de intentie van de scène beter vastleggen.