behandelingsmaatregelen

Behandelingsmaatregelen zijn een instrument in de Nederlandse zorg- en dwangwetgeving waarmee zorgverleners verplichte behandeling kunnen opleggen aan personen die door een psychiatrische of ernstige aandoening niet in staat zijn vrijwillig toestemming te geven. De maatregel wordt ingezet wanneer er sprake is van risico's voor de betrokkene of anderen en wanneer behandeling noodzakelijk is om achteruitgang te voorkomen, herstel te bevorderen of veiligheid te waarborgen. Behandelingsmaatregelen maken onderdeel uit van dwangzorg en worden doorgaans toegepast binnen een zorginstelling.

De wettelijke basis is de Wet zorg en dwang (Wzd). Een behandelingsmaatregel vereist een medische beoordeling waarin de noodzaak en proportionaliteit worden aangetoond, en waarbij minder ingrijpende opties eerder zijn onderzocht. Er geldt een behandelplan met de voorgeschreven behandeling en de daarbij behorende vrijheidsbeperkingen. Daarbij staat centraal dat zoveel mogelijk betrokkene wordt betrokken bij de behandeling en diens eigen wensen en rechten zo veel mogelijk worden gerespecteerd.

Behandelingsmaatregelen zijn tijdelijk van aard en worden periodiek herzien. De duur en de voorwaarden voor voortzetting zijn aan herbeoordeling onderworpen. In sommige gevallen kan de maatregel aan de rechter of een toezichthoudende instantie ter toetsing worden voorgelegd, en bezwaar of beroep staat open.