adsorptiegegevens

Adsorptiegegevens verwijzen naar meetgegevens die de adsorptie-eigenschappen van een materiaal beschrijven. Ze geven aan hoeveel adsorptiemiddel door een oppervlak wordt vastgehouden onder gecontroleerde omstandigheden, meestal als functie van druk en temperatuur. Typische adsorptiemiddelen zijn stikstof, argon, kooldioxide en water. Veelvoorkomende weergave is de hoeveelheid adsorptie per massa of per oppervlak (bijvoorbeeld cm3 STP per gram of mmol per gram) als functie van de verhouding druk/relatieve druk p/p0.

Methoden: De belangrijkste meetmethoden zijn volumetrische gasadsorptie en gravimetrische sorptie. Bij volumetrie wordt de hoeveelheid gas die adsorbeert gemeten terwijl p/p0 verandert, vaak na degassing van het monster. Bij gravimetrie wordt de massa van het geladen adsorptiemedium gevolgd tijdens adsorptie. Meetnormen beschrijven inrichting, kalibratie, temperatuurcontrole en degassingprocedures om reproduceerbaarheid te waarborgen.

Interpretatie: Adsorptie-isothermen tonen de relatie tussen hoeveelheid adsorptie en druk bij een gegeven temperatuur. IUPAC-klassificaties helpen bij het onderscheiden van oppervlaktestructuren. Veelgebruikte modellen zijn Langmuir (mono-laagbinding), Freundlich (heterogeen oppervlak) en BET (meerrerlagen). Poregrootteverdeling wordt vaak bepaald met BJH-methoden of DFT-analyses.

Rapportage en toepassingen: Belangrijke gegevens omvatten temperatuur, adsorptiemiddel, type oppervlak, gebruikte modellering en eenheden. Kwaliteitsindicatoren omvatten meetprecisie en foutraming. Adsorptiegegevens zijn cruciaal voor het ontwerpen van adsorbenten voor gasopslag en scheiding, katalysatorondersteuning, waterbehandeling en andere toepassingen. Data worden regelmatig opgeslagen in databanken en moeten voldoen aan FAIR-principes.