Textielvezelsensoren

Textielvezelsensoren zijn sensoren die in textielvezels of direct in textiel geweven, gebreid of gebonden materialen zijn geïntegreerd om fysieke, mechanische of chemische eigenschappen te meten. Ze combineren sensortechnologie met vezel- en textielmaterialen en kunnen in kleding, sportkleding, medische textiel of industriële textielproducten worden toegepast.

Typen omvatten optische textielsensoren, elektrische textielsensoren en chemische of milieusensoren. Optische sensoren gebruiken vaak glasvezel met technologie zoals fiber Bragg gratings om strain en temperatuur te detecteren. Elektrische sensoren maken gebruik van geleidende vezels of koolstofnanofibers voor rek- of drukmetingen. Chemische sensoren functionaliseren het vezeloppervlak om vochtigheid, gas of chemicaliën te detecteren.

Constructie en integratie gebeuren via weaving, knitting, embroidery of coatingmethoden. Veelgebruikte materialen zijn geleidende draden, CNT- of grafeenvezels, en polimere coatings op textielbasis. De keuze van drager, buffer- en aansluitingsmethoden beïnvloedt draagcomfort, wasbaarheid en signaalkwaliteit.

Toepassingen omvatten gezondheidszorg en sportmonitoring (hartslag, ademhaling, beweging), revalidatie en fysiotherapie, slimme kleding en persoonlijke beveiliging, evenals industriële monitoring van apparatuur en werkomstandigheden.

Uitdagingen omvatten duurzaamheid en wasbaarheid, signaalruis en voeding van sensoren, databeheer en compatibiliteit met bestaande textielproductie. Ondanks uitdagingen groeit het veld met zowel onderzoeksprojecten als commerciële prototypes, aangedreven door behoefte aan continue monitoring en geïntegreerde menselijke-machine-interactie.