Onderwaterweging

Onderwaterweging, ook wel hydrostatische weging genoemd, is een methode om de lichaamssamenstelling te schatten door de massa van een persoon in lucht en onder water te meten. De techniek is gebaseerd op Archimedes’ principe: het lichaam verdringt water gelijk aan zijn volume.

In de meting wordt eerst het gewicht in lucht bepaald (M_lucht). Vervolgens wordt de persoon onder water gemeten, waarbij het onderwatergewicht (M_onderwater) lager uitvalt door de verdiepings- of drijfkracht. Het lichaamsvoulume V wordt berekend met V = (M_lucht − M_onderwater) / ρ_water, waarbij ρ_water de dichtheid van water is. De lichaamssdensie Db wordt dan Db = M_lucht / V. Uit Db kunnen vetpercentages worden afgeleid met formules zoals Siri ( %vet = 495 / Db − 450) of Brozek.

Procedureel kenmerken zijn onder meer een gecontroleerde, ondersteunde houding in een waterbak, een nauwkeurige meting van het gewicht in lucht en onder water, en een schatting of meting van het rest-volume longen. De dichtheid van water en de temperatuur worden gecorrigeerd, en eventuele residuele longvolumebepaling kan invloed hebben op de uitkomst.

Toepassing en nauwkeurigheid: onderwaterweging wordt nog steeds gebruikt in laboratoriumonderzoek en sportomgevingen en wordt vaak gezien als een van de nauwkeurigste methoden voor body density. De ruwe foutmarges liggen meestal tussen circa 1 tot 3 procentpunt vet, afhankelijk van uitvoering en participant. Beperkingen zijn onder meer de benodigde apparatuur, training, en mogelijke problemen bij long- en ademhalingsvolumes, claustrofobie en medische contra-indicaties. Alternatieven zijn onder meer DXA-scan en BodPod.