Oceaanbodems

Oceaanbodems, ook wel zeebodem genoemd, vormen de bodem van de oceaan en liggen tussen kustlijnen en de diepste oceaanputten. Ze beslaan ongeveer 70 procent van het aardoppervlak en bestaan uit de bovenste lagen van de oceaan die voortdurend veranderen door sedimentatie en platentektoniek. De zeebodem kent verschillende landschapsvormen, zoals de continentale rand met een ondiepe shelf, een steile helling naar diepere wateren en vaak diepe oceaanvlaktes. Diepzeetakken en ruggen kunnen voorkomen, evenals onderzeese bergen, seamounts en guyots. In sommige gebieden treden hydrothermale venten op waardoor unieke ecosystemen ontstaan.

Sedimenten op de oceaanbodem bestaan uit klei, zand en organische resten, aangevuld met pelagische oozes van calciumcarbonaat of silicium. De dikte van deze sedimenten varieert sterk met diepte, stroming en morfologie en kan van meters tot honderden meters oplopen. De zeebodem fungeert als opslagplaats voor koolstof in sedimenten en levert klimaatgerelateerde informatie via sedimentkernen.

Levensgemeenschappen op de zeebodem zijn gevarieerd en aangepast aan diepte en lichtverstoring; van bodembewonende organismen tot gespecialiseerde micro-organismen bij hydrothermale venten. De zeebodem speelt een cruciale rol in koolstofcyclus, zeestromen en plaattektoniek, en vormt een focusgebied voor oceanografisch onderzoek en milieubeheer.