Objectidentificatienummers

Objectidentificatienummers zijn unieke codes die aan objecten worden toegekend om ze in systemen te identificeren en te onderscheiden. Ze maken het mogelijk om objecten te traceren, informatie over hen te koppelen en gegevens uit verschillende bronnen betrouwbaar samen te brengen. Het begrip wordt toegepast in voorraadbeheer, bibliotheken, productcatalogi, wetenschappelijke publicaties en digitale datasets.

Een essentieel kenmerk is uniciteit: elk nummer hoort bij één object binnen een gegeven scope. Vaak is een objectidentificatienummer ook persistent: het blijft toewijzend aan het object gedurende zijn levensloop. Waar mogelijk is het nummer ook resolvable, wat betekent dat men via een geregistreerde namespace of oorsprong terug kunt leiden naar extra informatie over het object.

Veel gebruikte typen identificatienummers zijn internationale standaards zoals ISBN (boeken), ISSN (tijdschriften), GTIN/UPC/EAN (producten), DOI (artikelen en datasets) en UUID/GUID (software en systemen). Daarnaast bestaan er lokale of contextspecifieke nummers, bijvoorbeeld inventarissen of interne asset-tags, die niet wereldwijd zijn gestandaardiseerd maar wel uniek binnen de organisatie.

Het beheer van objectidentificatienummers gebeurt meestal door erkende registrars of organisaties en volgt standaarden die onder meer definiëren hoe nummers worden gevormd, wie ze uitgeeft en hoe wijzigingen worden beheerd. Goede praktijk omvat ook informatie over het doel, de houdbaarheidsdatum en de koppeling van het nummer aan metadata. Dit ondersteunt interoperabiliteit en hergebruik van data, met aandacht voor privacy en governance.