MBRschijf

De MBR-schijf, of *Master Boot Record*-schijf, is een term die vaak wordt gebruikt in de context van opslagmedia zoals harde schijven en USB-sticks. Het verwijst naar een traditionele opslagmethode waarbij de gehele schijf wordt opgedeeld in een *Master Boot Record* (MBR) en een of meer *partition tables*. Deze structuur is al sinds de jaren 1980 in gebruik en vormde de basis voor opslagformaten in besturingssystemen zoals DOS, Windows en oudere versies van Linux.

De MBR-schijf heeft een maximale capaciteit van 2 terabyte (TB) per fysieke schijf, omdat het gebruikmaakt van een 32-bit *Logical Block Addressing* (LBA)-systeem. Dit beperkt de maximale grootte van een enkele partition tot 2 TB, hoewel meerdere partities op één schijf kunnen worden aangemaakt. De MBR zelf is een klein programma (512 bytes) dat zich bevindt in het eerste sector van de schijf en verantwoordelijk is voor het laden van het besturingssysteem tijdens het opstarten.

Een belangrijk nadeel van MBR-schijven is de beperking in het aantal partities. Een MBR-schijf kan maximaal vier *primary partitions* bevatten, hoewel er wel een *extended partition* kan worden gebruikt om extra logische partities te creëren. Voor moderne systemen met grote opslagbehoeften of meerdere besturingssystemen is dit vaak onvoldoende.

Als alternatief is het *GUID Partition Table* (GPT)-formaat ontwikkeld, dat geen dergelijke beperkingen kent en beter geschikt is voor schijven groter dan 2 TB. GPT wordt tegenwoordig standaard ondersteund door de meeste moderne besturingssystemen en is de voorkeursmethode voor nieuwe opslagmedia.