Landschapsschilderijen

Landschapsschilderijen zijn schilderijen waarin het landschap als onderwerp centraal staat. Ze tonen vaak natuurlijke scenerieën zoals velden, bossen, bergen, water en luchten, en kunnen variëren van realistische tot romantische of idealiserende weergaven.

In de Nederlandse schilderkunst ontstond landschap als zelfstandig genre in de Gouden Eeuw. Belangrijke vroege landschapsschilders zijn Jacob van Goyen, Salomon van Ruysdael, Meindert Hobbema en Jacob van Ruisdael, die aandacht schonk aan licht, horizon en weersomstandigheden en bijdroegen aan de ontwikkeling van topografische en atmosferische landschappen.

In de 18e en 19e eeuw verspreidde de belangstelling zich naar andere delen van Europa en ontstonden stromingen zoals romantische en realistische landschappen. In Nederland ontwikkelden zich bewegingen als de Haagse School en de Laren-school, die alledaagse landschappen en het landelijke leven vastlegden. Buiten Nederland leverden Franse en Britse kunstenaars zoals Claude Lorrain, Caspar David Friedrich, J.M.W. Turner en John Constable invloedrijke tonen van landschapskunst.

Technieken en kenmerken: landschappen benadrukken vaak licht, ruimte en atmosfeer, met een focus op kleur, tonaliteit en weersinvloeden. Veel schilders werkten plein air of combineerden studie buiten met werken in de studio om de relatie tussen mens en omgeving uit te drukken. Landschapsschilderijen geven inzicht in historische percepties van natuur en de veranderingen die voortgaan uit landbouw, infrastructuur en verstedelijking.