landschapsschilders

Landschapsschilders is een term die verwijst naar kunstenaars die landschappen als hun hoofdonderwerp schilderden. In de Nederlandse kunstgeschiedenis geldt landschapskunst als een van de belangrijkste genres en speelde een cruciale rol in de ontwikkeling van de schilderkunst in de Gouden Eeuw, maar ook internationaal heeft het landschap zijn stempel gedrukt.

Tijdens de Nederlandse Gouden Eeuw (17e eeuw) bloeide de landschapskunst op met figuren als Jacob van Ruisdael, Salomon van Ruysdael, Meindert Hobbema, Aelbert Cuyp en Jan van Goyen. Kenmerken zijn realistische weergave van het platteland, uitdrukkelijke aandacht voor licht, lucht en weersomstandigheden, en een balans tussen natuur en vaak stille, contemplatieve scènes.

In de 18e en 19e eeuw ontwikkelden zich romantische en realistische landschappen. De Haagse School (ca. 1860–1890) maakte terrein met kunstenaars als Jozef Israëls, Anton Mauve en Hendrik Mesdag, die alledaagse Nederlandse landschappen tonen bij zacht tot dreigend licht, vaak met impressionistische penseelvoering en plein air-technieken.

Vanaf de 20e eeuw bleef het landschap een blijvend onderwerp, terwijl kunstenaars experimentele benaderingen omarmden, van realistische tot abstracte landschappen. Landschapsvoorstellingen blijven een belangrijk bestanddeel van zowel Nederlandse als internationale schilderkunst en fungeren als venster op perceptie van ruimte en seizoenen.