Elektroakoestiek

Elektroakoestiek is een vakgebied dat zich bezighoudt met de productie, overdracht en waarneming van geluid door middel van elektronische systemen. Het omvat de ontwikkeling en toepassing van luidsprekers en microfoons, signaalverwerking, versterking, opname en weergave, evenals de evaluatie van geluid in opname- en luisteromgevingen. Het vakgebied staat op het grensvlak van akoestiek, elektronica en psychofysica en speelt een sleutelrol in muziekproductie, omroep, cinema, livegeluid, consumentenelektronica en hoorapparatuur.

Historisch gezien ontwikkelde elektroakoestiek zich in de eerste helft van de 20e eeuw met de uitvinding van de microfoon en luidspreker en de komst van versterking en opnamesystemen. Nieuwe digitale signaalverwerking, digitale opslag en verwerking en draadloze technologie hebben sindsdien de mogelijkheden aanzienlijk uitgebreid.

Belangrijke concepten zijn onder meer transducers (microfoons en luidsprekers), impedanties, frequentierespons, vervorming, ruis en dynamisch bereik, feedback en ruimtelijke directiviteit. Metingen zijn fundamenteel en omvatten frequentierespons, distortie en ruisniveaus. Methoden zoals impulsrespons- en MLS-metingen, en digitale equalization en room-correction-technieken worden veel toegepast.

Toepassingen omvatten opname- en studioapparatuur, live- en vaste geluidsinstallaties, televisie en cinema, hoofdtelefoon- en luisterapparatuur, mastering en audioproductie, en geluidsoplossingen voor gehoorapparatuur zoals hoortoestellen en cochleaire implantaten.

Opleiding en onderzoek in elektroakoestiek vindt plaats aan technische universiteiten en onderzoeksinstellingen, met aandacht voor kwaliteit van geluid, signaalverwerking en audiologie. Er bestaan internationale normen en standaarden voor akoestische metingen en apparatuur, beheerd door organisaties zoals IEC en ISO.