Doseringsregeling

Doseringsregeling, oftewel doseringsschema, is het plan waarin staat hoe een medicijn toegediend moet worden. Het beschrijft de dosis per toediening, de frequentie (bijvoorbeeld twee keer per dag), de duur van de behandeling en de route van toediening (mondeling, injectie, etc.). Ook bevat het vaak instructies over speciale omstandigheden, zoals of de medicatie met voedsel moet worden ingenomen of of een opstartfase met hogere of lagere doses vereist is.

De belangrijkste elementen van een doseringsregeling zijn de dosis, het interval tussen toedienen, de duur van de behandeling, de toedieningsroute en eventuele bijzondere instructies. Vaak wordt onderscheid gemaakt tussen een opstart- (belastings-)dosis en een onderhoudsdosis. Ook wordt aangegeven of de medicatie gesplitst wordt verdeeld over de dag en of er maximale dagelijkse hoeveelheden zijn.

Het doel van een doseringsregeling is optimale werking van het medicijn bereiken met zo min mogelijk bijwerkingen. Dit vereist rekening houden met farmacokinetiek en farmacodynamiek, individuele patiëntkenmerken (leeftijd, gewicht, nier- en leverfunctie), interacties met andere medicijnen, en situaties zoals zwangerschap of borstvoeding. Regelmatige evaluatie en monitoring zijn essentieel om respons en veiligheid te beoordelen.

Verschillende typen doseringsregelingen bestaan, waaronder vaste doseringen, gewicht- of oppervlaktegebonden dosering, en schema’s met belastings- en onderhoudsdoses. In de kliniek wordt de doseringsregeling doorgaans schriftelijk vastgelegd door de arts, gecommuniceerd aan de patiënt en uitgevoerd door zorgverleners. Doseringsregelingen kunnen aangepast worden bij veranderingen in gezondheid, bijwerkingenniveaus of laboratoriumwaarden, en soms met therapietrouwondersteuning om naleving te verbeteren.