DCkoppling

DC-koppeling, ook wel directe koppeling genoemd, is een methode in het signaalpad waarbij zowel de wisselstroomcomponent als de gelijkstroomcomponent van een signaal ongehinderd worden doorgegeven. Bij DC-koppeling wordt de signaalstroom niet getemperd door blokkerende elementen zoals serieserende condensatoren; de absolute spanning van de bron blijft zichtbaar in het opnemende systeem. Daardoor behoudt het signaal zijn offset en langzamere veranderingen.

Vergeleken met AC-koppeling, waarbij een condensator DC-onderdrukking oplevert en alleen de wisselstroomcomponent doorgaat, zorgt DC-koppeling voor een volledige representatie van het signaal over het gehele frequentiespectrum tot aan de grenzen van het systeem. AC-koppeling wordt vaak toegepast om drifts of offset te verwijderen en om kleine, snelle variaties beter zichtbaar te maken, maar bij DC-koppeling blijft de offset en langzame trend van belang.

Toepassingen en overwegingen: DC-koppeling is geschikt in meet- en testomgevingen waar de absolute spanning en offset cruciaal zijn, zoals het meten van sensoruitgangen, voedingstrajecten en biomedische signalen met lage frequenties. Nadelen zijn onder meer grotere gevoeligheid voor DC-drift en offset, mogelijke saturatie bij grote DC-niveaus, en een kleinere dynamische range voor kleine AC-variaties. Ontwerpers kiezen DC-koppeling soms voor instrumentatieversterkers en data-acquisitiesystemen die hoge nauwkeurigheid voor lage frequenties vereisen, terwijl afschakelstrategieën zoals kalibratie en juiste voedings- en biaspaden essentieel blijven.