CurieTemperatuur

Curietemperatuur, afgekort Tc, is de temperatuur waarbij een ferromagnetisch of ferrimagnetisch materiaal zijn permanente magnetisatie verliest en paramagnetisch wordt. Below Tc hebben deze materialen een geordende spinconfiguratie; boven Tc overheerst thermische willekeur, waardoor de spontane magnetisatie verdwijnt en het materiaal als paramagnetisch reageert.

In termen van fysische karakteristieken gaat de spontane magnetisatie M_s(T) afnemen met de temperatuur en verdwijnt op Tc. De magnetische susceptibiliteit volgt bij benadering Curie-Weiss-gedrag nabij Tc en het soort magnetische orde verandert van ferromagneet/ferrimagnet naar paramagnetisch. Menselijke taal: de magnetische orde is op Tc een temperatuurafhankelijk fenomeen en het ferromagnetische of ferrimagnetische gedrag is tijdelijk en verdwijnt bij hoge temperatuur.

Tc is materiaalafhankelijk en geldt vooral voor ferromagneten en ferrimagneten; bij antiferromagneten spreekt men doorgaans van de Néel-temperatuur (TN). Metingen gebeuren door magnetisatie versus temperatuur onder een vast extern magnetisch veld of door extrapolatie van de spontane magnetisatie naar nul.

Enkele bekende voorbeelden: ijzer (Fe) heeft circa Tc ≈ 1043 kelvin (ongeveer 770 °C); nikkel (Ni) circa Tc ≈ 627 kelvin (ongeveer 354 °C); kobalt (Co) circa Tc ≈ 1390 kelvin (ongeveer 1110 °C). De Curie-temperatuur is vernoemd naar Pierre Curie, die dit soort magnetische overgang ontdekte.

Toepassingen en ontwerpkeuzes voor magnetische materialen hangen sterk af van Tc, aangezien magnetische eigenschappen afnemen of verdwijnen bij temperaturen die in de buurt of daarboven liggen.