Basebandsignaal

Basebandsignaal is een signaal waarvan de informatie zich in het oorspronkelijke, lage-frequentiegebied bevindt, meestal van 0 Hz tot een maximumfrequentie B. Er wordt geen draaggolffrequentie gebruikt; de informatie wordt rechtstreeks op het transmissiekanaal gezet. Basebandsignalen kunnen analoog zijn (bijvoorbeeld een audiosignaal) of digitaal (zoals een binaire datastroom). Het spectrum ligt in het lage-frequentiegebied en kan een DC-component bevatten; de benodigde bandbreedte komt overeen met de hoogste frequentiecomponent van het signaal.

Kenmerken en toepassingen: een basebandsignaal vereist een kanaal met voldoende bandbreedte om de inhoud te dragen. Het wordt veel gebruikt in lokaal bekabelde netwerken en in bepaalde meet- en controll systemen waarbij de informatie zonder draaggolf wordt verzonden. Digitale basebandsignalen worden vaak gecodeerd met technieken zoals NRZ of Manchester om timing en synchronisatie te faciliteren.

Relatie met modulatie: voor lange afstanden of media met beperkte lage-frequentiepassing wordt het basebandsignaal doorgaans gemoduleerd naar een draagfrequentie (passband) om transport over radiofrequenties, optische of lange kabelkanalen mogelijk te maken. Hierdoor ontstaat een spectrumverplaatsing van het laagfrequente gebied naar hogere frequenties en wordt ruis- en dempingkritiek op laag frequencegebied verminderd.

Zie ook: passband, modulatie, basebandtransmissie.