zwaartekrachtvervorming

Zwaartekracht is een van de fundamentele natuurkrachten en beschrijft de aantrekkingskracht tussen massa’s. In de klassieke mechanica wordt zwaartekracht beschreven door de wet van Newton: de kracht F tussen twee objecten met massa’s m1 en m2 op afstand r is F = G m1 m2 / r^2, waarbij G de zwaartekrachtconstante is. In een uniform veld nabij het aardoppervlak verloopt de versnelling g ongeveer 9,81 m/s^2, wat leidt tot gewicht en vallende voorwerpen.

Newton legde met zijn wetten de basis voor de beweging van hemellichamen en de structuur van de banen in ons zonnestelsel. Later introduceerde Albert Einstein de algemene relativiteitstheorie, waarin zwaartekracht niet langer als een echte kracht wordt gezien maar als de kromming van de ruimtetijd door massa en energie. De kromming bepaalt hoe objecten en licht zich bewegen; daarvan afgeleide verschijnselen zijn onder meer lichtbuiging door massieve objecten, tijdsdilatatie in sterke velden en de existentie van zwaartekrachtgolven.

Belangrijke concepten zijn onder meer zwaartekrachtpotentiaal, ontsnappingssnelheid en satellietbanen. Zwaartekracht is cruciaal voor ruimtevaart, geodesie en navigatie, waaronder GPS, dat rekening houdt met relativistische correcties voor nauwkeurige tijdmetingen. Observaties variëren van laboratoriummetingen van G tot de detectie van zwaartekrachtgolven met interferometers. Door de combinatie van Newtoniaanse en relativistische benaderingen kunnen zwaartekrachtverschijnselen op verschillende schaalniveaus worden begrepen, van vallende voorwerpen tot structuren in het universum.