wijsvinger

De wijsvinger, ook wel indexvinger genoemd, is de tweede vinger van de hand, tussen de duim en de middelvinger. Het is de meest beweeglijke en vaak gebruikte vinger voor richting aangeven en fijne handelingen.

Anatomisch bestaat de wijsvinger uit drie falangen (proximaal, mediaal en distaal) die verbonden zijn met het tweede middenhandsbeentje via het metacarpophalangeale gewricht (MCP). Tussen de falangen bevinden zich het proximale interfalangeale (PIP) en distale interfalangeale (DIP) gewricht. De buigpezen van de flexor digitorum superficialis en profundus zorgen voor buigen, terwijl de extensoren aan de achterkant zorgen voor strekking. De gevoelige aanvoer gebeurt hoofdzakelijk via de mediane zenuw, die het grootste deel van de palmar zijde van de vinger bedekt.

De wijsvinger speelt een centrale rol bij de precisie grip, vaak in combinatie met de duim bij het vasthouden en manipuleren van kleine objecten. Daarnaast wordt hij veel gebruikt om te wijzen, te typen en te drukken op knoppen of bedieningselementen. Door zijn samenwerking met de duim levert de vinger een groot deel van de handfunctionaliteit in dagelijkse taken.

Veelvoorkomende medische aandachtspunten omvatten pees- en slijmbeursproblemen zoals triggerfinger (stenose tenosynovitis) van de flexorpezen van de wijsvinger, letsel aan de DIP bij mallet finger, en zenuwgerelateerde klachten zoals gevoelsstoornissen door een mediane zenuwcompressie. Etymologisch verwijst wijsvinger naar het gebruik om te wijzen; in het Engels wordt hij de index finger genoemd.