versterker

Een versterker is in de elektronica een apparaat dat een zwak elektrisch signaal omzet in een sterker signaal. In audio- en communicatie-apparatuur verwijst de term meestal naar een audiosysteemonderdeel dat het signaal versterkt tot genoeg vermogen om luidsprekers aan te drijven.

Versterkers onderscheiden zich door hun gain en in- en uitgangsimpedanties. Een spanningversterker levert voornamelijk een vergroting van het spanningsniveau en heeft doorgaans een hoge ingangsimpedantie en lage uitgangsimpedantie. Een vermogensversterker levert vermogen aan een luidspreker en heeft lage uitgangsimpedantie.

Soorten: spanningversterkers, vermogensversterkers, operationele (op-amp) versterkers, en instrument- of opnameversterkers. Veel gebruikte classificaties op basis van de uitvoeringsklasse: klasse A, B, AB en D, elk met kenmerken in efficiëntie en vervorming.

Toepassingen: audioapparatuur zoals receivers, versterkers voor hi-fi, muziekinstrumentversterkers, televisies en radio-ontvangers, regel- en meetapparatuur, en elektronische gear voor signaalverwerking.

Technisch: belangrijkste parameters zijn gain (versterkingsfactor), bandbreedte of faserespons, ruis, lineaire vervorming (THD), slew rate, en rimpel. Professionele ontwerpers letten ook op ruisvloer, impedanties en leveringsvermogen. Historisch gezien evolueerden versterkers van vacuumbuizen naar transistors naar geïntegreerde schakelingen (op-amps).

Veiligheid en koeling: vermogensversterkers kunnen aanzienlijke warmte genereren; juiste koeling en afscherming zijn belangrijk. Efficiëntie is vooral relevant bij klassen D-versterkers, die veel gebruikt worden in moderne audio-applicaties.