vacuümoventilatie

Vacuümoventilatie is een ventilatiesysteem waarbij negatieve druk in een ruimte wordt gecreëerd om verontreinigde of vochtige lucht af te voeren en tegelijk verse lucht aan te voeren. In de praktijk gebeurt dit doorgaans met een vacuumpomp of een ventilator die een onderdruk creëert. De afvoer loopt via een afvoerkanaal naar buiten, terwijl make-up air (toevoerlucht) via gecontroleerde inlaten of kanalen de ruimte van frisse lucht voorziet. Zo blijft de ruimte onder een bepaalde onderdruk, wat nuttig is bij het beperken van terugslag van vervuilde lucht naar aangrenzende ruimten.

De belangrijkste componenten zijn: een vacuümbron (pomp of ventilator), afvoer- en toevoerkanalen, filters indien nodig, en een besturingssysteem met sensoren die de onderdruk meten en regelen. In sommige toepassingen bevindt de vacuümbron zich extern, in andere gevallen is het een onderdeel van een centrale ventilatie-installatie. Balans tussen afvoer en make-up lucht is cruciaal om over- of onderdrukisatie te voorkomen.

Toepassingen omvatten onder meer sanitaire ruimten, keukens en laboratoria waar strikte onderdrukbehoeften bestaan of waar vocht en udarairstoffen effectief verwijderd moeten worden. Ook in cleanrooms en medische omgevingen komt vacuümventilatie voor vanwege de mogelijkheid om luchtstromen gericht te controleren en contaminants te beperken.

Voordelen zijn onder meer gerichte luchtafvoer en potentieel betere controle over binnenluchtkwaliteit bij een gefocuste ventilatievraag. Nadelen zijn de vereiste voor continue monitoring en onderhoud, risico’s bij onbalans (zoals backflow) en de noodzaak van adequate make-up lucht en filtratie. Het ontwerp moet voldoen aan relevante bouw- en veiligheidsvoorschriften.