starczowzroczno

Starczowzroczność, znana również jako presbyopia, to naturalny proces związany z wiekiem, który prowadzi do utraty elastyczności soczewki oka i osłabienia zdolności akomodacyjnych. Zwykle zaczyna się między 40. a 50. rokiem życia i postępuje stopniowo, wpływając na możliwości widzenia z bliska. W populacji obserwuje się rosnącą potrzebę korekcji wzrokowej wraz z wiekiem.

Mechanizm obejmuje twardnienie soczewki i osłabienie funkcji mięśnia rzęskowego, co utrudnia zmianę krzywizny soczewki podczas patrzenia na przedmioty z bliska. Efekt jest narastający, niezależnie od pierwotnej wady refrakcji, a objawy pojawiają się w chwilach wymagających precyzyjnego widzenia z bliska, np. czytania.

Objawy to trudności z czytaniem drobnego druku, konieczność oddalania książki od oczu, szybsze zmęczenie oczu oraz częstsze przestawianie okularów. Diagnoza opiera się na badaniu wzroku, ocenie refrakcji oraz testach przybliżenia widzenia. W niektórych przypadkach wykonuje się również oceny ogólnego stanu oka, by wykluczyć inne schorzenia.

Leczenie presbyopii ma na celu umożliwienie ostrego widzenia z bliska bez nadmiernego obciążania innych odległości. Najczęściej stosowane metody to okulary do czytania, okulary progresywne i soczewki kontaktowe (np. monowizja lub soczewki multifokalne). Istnieją także opcje chirurgiczne, takie jak presbyLASIK, implantacja soczewek wieloogniskowych (IOL) podczas operacji zaćmy, a także kornealne inlays (np. Kamra) poprawiające głębię ostrości. Wybór terapii zależy od wieku, stylu życia i stanu oka.

Presbyopia jest powszechnym, przewidywalnym skutkiem procesu starzenia oczu. Choć nie da się jej całkowicie wyleczyć, objawy zwykle można skutecznie korygować, a regularne badania oczu pomagają dopasować korekcję do potrzeb pacjenta na różnych etapach życia.