standaardconcentraties

Standaardconcentraties verwijzen naar vaste, erkende concentraties die als referentie dienen bij wetenschappelijke metingen en berekeningen. Ze worden gebruikt om instrumenten te kalibreren, analyses te valideren en resultaten met elkaar te vergelijken over tijd en tussen laboratoria. De exacte waarde van een standaardconcentratie hangt af van de context en doel.

In analytische chemie worden standaardoplossingen bereid met bekende molariteit of normaliteit. Een oplosmiddel wordt gemengd met een stof in een meetkundige hoeveelheid om een gewenste standaardconcentratie te bereiken, bijvoorbeeld 0,1 M NaCl of 1,0 M HCl. Een calibratiecurve koppelt het meetsignaal aan de bekende concentraties en maakt kwantificatie van onbekende monsters mogelijk.

In de thermodynamica en chemische kinetiek wordt vaak verwezen naar de standaardconcentratie c° bij 1 mol/L als referentiepunt voor standaardtoestanden. De standaardtoestand bepaalt de standaard Gibbs-waarden zoals ∆G° en ∆G° bij een bepaalde temperatuur. In realistische systemen kan de activiteit (a) afwijken van de molaire concentratie door factoren als ionsterkte en interacties tussen deeltjes.

In laboratoriumpraktijken, biologie en farmacologie worden standaardconcentraties toegepast bij assays, kalibraties en kwaliteitscontrole. Standaardoplossingen vormen referentiepunten voor meetapparatuur; in milieuregelgeving bestaan ook grenswaarden die aangeven welke concentratie van een stof als referentiewaarde geldt voor beoordeling of monitoring.