solidarisering

Solidarisering is het proces waarbij individuen of groepen met elkaar verbonden raken door gedeelde belangen, risico's en verantwoordelijkheden, met als doel maatschappelijke solidariteit te versterken. In sociologische en beleidscontext wordt solidariseren vaak gebruikt om aan te geven hoe een samenleving of organisatie lasten en risico’s verdeelt en wie bijdraagt aan een collectief vangnet.

In de Nederlandse context komt solidarisering vooral naar voren in discussies over sociale zekerheid en gezondheidszorg. Het kernidee is dat de kosten van ziekte, werkloosheid, ouderdom en andere sociale risico’s gedragen worden door de hele gemeenschap via collectieve financiering en bijdragen die vaak afhankelijk zijn van inkomen of vermogen. Mechanismen die solidarisering mogelijk maken, zijn onder meer cross-subsidiatie tussen verschillende groepen, inkomensafhankelijke premies en universele toegang tot basisvoorzieningen.

Solidarisering kan via overheidsbeleid tot stand komen (top-down) of via maatschappelijke practijken en normen (bottom-up). Het doel is doorgaans om sociale insluiting te bevorderen, sociale risico’s te delen en een minimum aan bestaanszekerheid te waarborgen.

Kritiek op solidarisering richt zich op mogelijke inefficiëntie, financiële lasten voor bepaalde groepen, en zorgen over rechtvaardigheid en duurzaamheid van voorzieningen. Succes hangt af van de vormgeving van regels, de mate van draagvlak en de uitvoering.

Zie ook: solidariteit, sociale zekerheid, welfare state.