semiclassieke

Semiclassieke is een term in het Nederlands die semi-klassiek betekent. Het wordt gebruikt als aanduiding voor benaderingen, theorieën en uitdrukkingsvormen die zich tussen de klassieke traditie en andere disciplines of genres bevinden, meestal door een klassiek uitgangspunt als basis te nemen en daar verdere elementen aan toe te voegen.

In de wetenschap verwijst semiclassieke vaak naar methoden die klassieke beschrijving combineren met quantum-mechanische correcties. Voorbeelden zijn de WKB-benadering, Bohr-Sommerfeld quantisatie en de Gutzwiller-traceformule. Deze benaderingen bieden een brug tussen intuïtieve, soms vereenvoudigde klassieke trajecten en exacte quantumoplossingen, met toepassingen in onder meer quantummechanica en moleculaire dynamica.

In muziek en cultuur wordt semiclassieke muziek gebruikt voor praktijken die klassieke instrumentatie of training combineren met populaire of hedendaagse elementen. Het label is wisselend en soms omstreden: het kan verwijzen naar performers met een klassieke opleiding die pop, filmmuziek of lichte muziek maken, of naar stromingen zoals neoclassic of classical crossover.

De term is contextafhankelijk en vaag neergelegd; in sommige vakgebieden prefereert men specifieker terminologie zoals semiclassical of classical crossover.