schijftarief

Schijftarief is een prijsstructuur die veel gebruikt wordt bij nutsvoorzieningen zoals elektriciteit, water en soms gas. Bij een schijftarief wordt het verbruik opgedeeld in vooraf vastgestelde blokken of schijven. Elk blok heeft een eigen prijs per eenheid, zodat de totale rekening ontstaat uit de som van de kosten per blok. Vaak gaat het om meerdere opeenvolgende verbruiksblokken met oplopende tarieven.

Hoe het werkt: een tariefplan specificeert de grenzen van de blokken (bijvoorbeeld 0-250 kWh, 251-500 kWh, 501+ kWh) en de prijs per kWh voor elk blok. Een maandelijkse rekening berekent voor elk verbruikssegment hoeveel kilowattuur is gebruikt en vermenigvuldigt dit met de prijs per blok. Sommige plannen combineren dit met een vast basistarief of een vast bedrag per jaar.

Redenen en effecten: het doel van een schijftarief is om marginale kosten van extra verbruik te weerspiegelen en zo meer verbruikersbetrokkenheid bij efficiëntie te stimuleren. Voor zware verbruikers kan het tarief hoger uitvallen dan bij een vlak tarief, waardoor de kosten beter aansluiten bij het verbruik. Nadelen zijn onder andere complexiteit voor consumenten en mogelijke schok bij een bemaalde overgang tussen blokken, afhankelijk van hoe de blokken zijn ingericht.

Varianten en notes: blokken kunnen maandelijks, kwartaal of jaarlijks worden toegepast en verschillende sectoren kennen verschillende blokkenchoreografie. De term komt uit het Nederlands en wordt vooral in Nederland en andere Nederlandse-speaking markten gebruikt; internationaal bestaan vergelijkbare systemen onder de benamingen “block tariff” of “tiered pricing.”