randgebieden

Randgebieden zijn perifere zones rondom een stedelijk gebied waar stedelijke functies overgaan in landelijke of open buitenruimte. De term wordt gebruikt in geografische en ruimtelijke planning om de overgangszone tussen kernstad en buitengebied aan te duiden. Randgebieden vertonen vaak kenmerken van zowel stedelijk als landschappelijk karakter.

Kenmerken: lagere bevolkingsdichtheid en variërende dichtheden, minder fijnmazige infrastructuur, minder toegankelijke voorzieningen, en een gemengd landgebruik met woonwijken, bedrijventerreinen, agrarische activiteiten en natuur- of groenblokken. Door de nabijheid van de stad bestaan er vaak goede verbindingen, maar ze kunnen ook druk leggen op wegen en vervoersknooppunten.

Dynamiek en functies: randgebieden ondergaan urbanisatieprocessen zoals suburbanisatie en exurbanisatie, met woningbouwontwikkeling, herbestemming van bedrijventerreinen en groei van logistieke functies langs hoofdverbindingen. Het gebied biedt kansen voor groenruimte, regionale identiteiten en voorzieningen die op korte afstand van bewoners liggen.

Uitdagingen en beleid: belangrijke thema’s zijn mobiliteit en bereikbaarheid, ruimtelijke kwaliteit, watersysteem en landschap, sociale mixing en economische vitaliteit. Beleidsinitiatieven richten zich op integrale gebiedsontwikkeling, versterking van ruimtelijke verbindingen met de kern, behoud van groen en landbouw, en gerichte investeringen in infrastructuur en voorzieningen.

Zie ook: peri-urbanisatie, suburbanisatie, randstedelijk gebied.