preeklampsia

Preeklampsie is een zwangerschapsgerelateerde aandoening die zich doorgaans ontwikkelt na 20 weken en wordt gekenmerkt door nieuwe hypertensie, vaak in combinatie met proteïnurie. Ook zonder proteïnurie kan end-organische dysfunctie aanwezig zijn. Het is een belangrijke oorzaak van moederlijke en foetale morbiditeit en kan leiden tot vroeggeboorte of eclampsie.

Diagnostiek vereist twee bloeddrukmetingen van ≥140/90 mmHg met minstens vier uur ertussen, in combinatie met proteïnurie (>300 mg per 24 uur of proteïne/creatinineratio ≥0,3). End-organ dysfunction (zoals hoge leverenzymen, trombocytopenie, nierfunctiestoornis of neurologische symptomen) voldoet ook aan de criteria zonder proteïnurie. De aandoening ontwikkelt zich meestal na 20 weken.

Behandeling: bij milde preeklampsie kan controle en afwachtend beleid toegepast worden tot 37 weken; bij ernstige kenmerken of vroeg in de zwangerschap is ziekenhuisopname geïndiceerd en wordt meestal bevalling versneld. Behandeling omvat bloeddrukremmers (labetalol, nifedipine, methyldopa), magnesiumsulfaat ter preventie van eclamptie, en soms corticosteroïden voor foetale longrijping als vroege levering waarschijnlijk is. Definitieve therapie is bevalling; na de bevalling verbeteren de toestand meestal.

Complicaties: voor moeder eclampsie, HELLP-syndroom, lever-/nierfalen of cerebrale complicaties; voor de foetus groeirestrictie, oligohydramnie en vroeggeboorte. Preventie is gericht op risicogroepen, met name door lage dosis aspirine in de eerste trimester en calciumsuppletie bij onvoldoende calciuminname.