porowato

Porowato, w sensie materiałowym, odnosi się do własności polegającej na obecności porów, czyli pustych przestrzeni w substancji stałej. Porowatość to stosunek objętości porów do objętości całkowitej materiału i określa, ile wolnej przestrzeni może być dostępne dla ciepła, gazów czy cieczy. W praktyce rozróżnia się porowatość całkowitą, która obejmuje wszystkie pory, oraz porowatość efektywną, odpowiadającą za faktyczny transport przez połączone sieci porowe. W geologii często wyróżnia się również porowatość otwartą (połączoną) i zamkniętą (niepołączoną).

Rozróżnia się także rozmiary porów: mikropory (poniżej około 2 nanometrów), mezopory (2–50 nm) i makropory (powyżej 50 nm). Strukturę porowatą charakteryzują także cechy połączeń między porami, które wpływają na przepuszczalność materiału. Porowatość a przepuszczalność są powiązane, ale nie zawsze idą w parze; materiał o wysokiej porowatości może mieć niską przepuszczalność przy słabej łączności porów.

Metody pomiaru porowatości obejmują w praktyce gravimetrię i pycnometrię helu do określania objętości stałej, porosymetrię cieczową i pyłową (np. mercury intrusion porosimetry), sorpcję gazów ( BET ) oraz obrazowanie tomografii komputerowej, które pozwala ocenić rozkład porów i ich łączność.

Zastosowania porowatości są szerokie: w geologii i hydrogeologii, w budownictwie i materiałach budowlanych (beton, ceramika), w filtracji i katalizie, a także w energetyce i magazynowaniu energii (struktur bogatych w pory dla elektrod). Czynniki kształtujące porowatość obejmują skład chemiczny, procesy produkcji, obróbkę termiczną i starzenie.