pariteitstekensmethode

Pariteitstekensmethode is een eenvoudige foutdetectie-techniek die wordt toegepast in dataoverdracht en opslag. Bij deze methode krijgt elke eenheid van data, meestal een byte, een extra bit toegewezen, het pariteitsbit. Het doel is om het totale aantal 1’en in de data plus het pariteitsbit volgens een vast patroon te brengen, meestal even of oneven.

Bij even-pariteit wordt het pariteitsbit gekozen zodat het totale aantal 1’en in de data plus het pariteitsbit even is. Bij oneven-pariteit wordt het pariteitsbit gekozen zodat dit totaal oneven is. De pariteitscontrole wordt uitgevoerd door de ontvanger: de ontvangen bits worden opnieuw geteld en vergeleken met het pariteitsbit. Klopt de pariteit, dan wordt aangenomen dat er tot nu toe geen oneven aantal foutjes optrad; klopt de pariteit niet, dan is er waarschijnlijk ten minste één fout opgetreden.

Variantiefhebbers passen vaak per-byte pariteit toe, maar er bestaan ook vormen zoals twee-dimensionale pariteit, waarbij zowel rijen- als kolompariteit worden berekend. Dit kan helpen bij het lokaliseren van één foutbit of het detecteren van sommige multi-bitfouten, maar biedt geen foutcorrectie.

Voordelen van de pariteitstekensmethode zijn onder meer de eenvoudige implementatie, het geringe overhead (exact één extra bit per data-eenheid) en de snelle foutdetectie. Nadelen zijn onder meer dat het slechts een deel van fouten kan detecteren: het detecteert meestal alleen oneven aantallen foutbits, kan burstfouten soms niet opmerken en kan geen foutlocatie geven. Daarom wordt pariteitscontrole vaak aangevuld met betrouwbaardere methoden zoals checksums of CRC in systemen met hogere foutkansen.