oostersorthodoxe

De Oosters-orthodoxe Kerk is een gemeenschap van autocephale en autonome kerken die samen één geloof, één doop en één eucharistie delen. Ze dragen een gemeenschappelijk theologisch erfgoed en een lange liturgische traditie uit de tijd van de vroege christelijke gemeenten. In de meeste kerken is de liturgie een centraal element van het geestelijk leven, en iconen spelen een belangrijke rol in aanbidding en overweging.

Organisatorisch werken de Oosters-orthodoxe kerken via conciliariteit: elke nationale of regionale kerk heeft zijn eigen synode en hiërarchie. De kerken zijn onderling verbonden door erkende canoniciteit en eucharistische gemeenschap. De Ecumenische Patriarch van Constantinopel geldt als primus inter pares (eerste onder gelijken), maar heeft geen supranationale jurisdictie over alle Orthodoxe kerken. De traditie omvat vier historische patriarchaten: Constantinopel, Antiochië, Alexandrië en Jeruzalem, naast talrijke autocephale kerken zoals die van Griekenland, Rusland, Roemenië, Bulgarije, Servië en Georgië.

Historisch ontstond de Oosters-orthodoxe Kerk in de loop van de vroege eeuwen en scheidde zich definitief van de Rooms-Katholieke Kerk tijdens het Grote Schisma van 1054. Zij onderscheidt zich van de Oriental Orthodox kerken, die een andere schilo logie en concilie-geschiedenis volgen. De Oosters-orthodoxe kerken vieren de zeven sacramenten, en de liturgie wordt vaak gevierd in lezing in lokale talen met gebruik van Grieks, Slavisch of regionale dialecten. De kalender varieert per kerk: sommige volgen de Juliaanse kalender, anderen de Revised Juliaanse kalender.

Geografisch ligt de kern in Griekenland, Rusland en de Balkanstaten, met een wereldwijde diaspora, waardoor de Oosters-orthodoxe traditie in veel landen zichtbaar is.