middenwoning

Middenwoning is een type rijhuis dat het middelste huis vormt in een rij van doorgaans drie of meer aaneengebouwde huizen. Het kenmerk is een smalle woning met een beperkte diepte en voorgevel, meestal ongeveer 4,5 tot 5,5 meter breed, en een eenvoudige, vaak bakstenen of gepleisterde gevel. De woning is meestal twee verdiepingen hoog, met een mogelijke zolder, en kent een compacte indeling.

De indeling bestaat doorgaans uit een entree aan de voorzijde, een woonkamer aan de straatkant en een keuken aan de achterzijde, met een centrale trap naar de eerste en eventuele tweede verdieping. Boven bevinden zich meestal twee tot drie slaapkamers en een eenvoudige badkamer. Achter de woning ligt vaak een kleine achtertuin of koertje. Doorgaans deelt men een zijmuur met de buurpanden.

Historisch ontstond de middenwoning in de negentiende eeuw en de eerste helft van de twintigste eeuw, als reactie op snelle urbanisatie en arbeidsbehoeften in de industriële samenleving. In Nederlandse steden stonden middenwoningen vooral in nieuwere arbeiderswijken naast hoekwoningen en andere rijtjeshuizen. Ze groeiden uit tot een hoofdtype van stedelijke woningbouw en werden in latere decennia vaak aangepast aan moderne woonbehoeften.

In het heden komen middenwoningen nog steeds voor als betaalbare woningvorm in stedelijke gebieden. Veel panden zijn gerenoveerd voor modern comfort, energiezuinige verduurzaming en herindeling. Het begrip komt vooral voor in de Nederlandse context; in Vlaanderen bestaan vergelijkbare rijwoningen, maar wordt de term minder frequent gebruikt.